Cerkak

 Tema   : Tata cara ngguwang slilit

“Man... Man.... Sutarman.... wis kana cepet bali mumpung durung udan! Wis petheng   banget kae lho.”

“Nggih, Pak. Sekedap malih. Menika sampun meh rampung anggenipun macul.” Wangsulane Sutarman karo cepet-cepet anggone macul.

Banjur Sutarman nerusake anggone ngrewangi Bapake maculi sawah supaya cepet rampung. Bocah kelas siji SMP iki pancen sregep banget. Apa maneh yen ngrewangi Bapak lan Ibune,  sangsaya luwih sregep. Saben minggu utawa yen prei anggone sekolah, dheweke mesthi ngrewangi Bapake ning sawah. Wong tuwane Sutarman pancen wong ora nduwe.

            Dina iki langite pancen katon peteng, nandhakake yen arep udan gedhe. Mula kawit mau esuk srengenge sing biyasane ngancani Sutarman lan Bapake nang sawah ora katon. Ilang dipangan mendhung kae. Nanging kabeh kuwi ora ndadekake Sutarman lan Bapake nglokro. Wong loro kuwi tetep semangat anggone nyambut gawe ana sawah.

“Pak, Sutarman sampun rampung. Kula wangsul rumiyin nggih Pak.” Sutarman pamit sak wise rampunge anggone macul.

“Ohh, ya.. sing ngati-ati ya Nang. Bapak iki durung rampung. Tinggal wae, mengko Bapak nyusul bali yen wis rampung kabeh.”

“Nggih, Pak.”

Sutarman banjur mlaku cepet-cepet nglewati tegalan. Nembe wae tekan ratan,udane lagsung makbres wae. Sutarman banjur mlayu. Swarane pating kcepak kcepok  amarga banyu udane ngebeki dalan sing pada bolong. Dalan ana desane pancen durung didandani amarga durung ulih bantuwan saka pamrentah.

Ananging sanajan udane gedhe banget, ora ndadekake alam desane Sutarman ilang asrine. Desane tetep endah tur hawane seger. Sakiwa tengene dalan akeh witwitan. Witwitane jejogedan kena udan lan kadamu angin kang gedhe sangsaya katon endah. Sanajan atine Sutarman wedi mbok-mbok wiwitane rubuh.

Sak wise tekan omah, Sutarman banjur adus, resik-resik awak.

“Man.. Man... Sutarman... “ Ibune Sutarman celuk-celuk saka pawon.

“Nggih Bu, dalem...” Sutarman nyauti karo klambenan.

“Kene lho Man kene... iki ana Pak dhe lan Bu dhe Tuti saka Surabaya.”

“Nggih Bu.” Sutarman cepet-cepet metu saka kamar langsung nemoni Pak dhe lan Bu dhe Tuti ana mbale banjur salaman.

 “Walah iki Sutarman tho, kowe wis gedhe ya saiki. Biyen tesih cilik durung bisa mlaku. Saiki malah wis SMP.” Bu Tuti pangling amarga  Sutarman sing saiki wis gedhe.

Karo bingung, Sutarman mangsuli “Inggih Bu dhe menika Sutarman.”

            Saka lawang antarane mbale lan ruwang mburi, Ibune Sutarman metu nggawa sega, jangan, lan lawuh kanggo maem. “Mangga Pak dhe, Bu dhe Tuti sami dhahar!” Ibune Sutarman nyuguhake maeman ana meja.

            Sutarman, Ibune Sutarman, Pak dhe lan Bu dhe Tuti banjur maem bareng. Bapake Sutarman ora dienteni anggone maem, amarga bali saka sawah mesthi yen wis sore. Yen lagi udan gedhe kaya ngene, Bapake Sutarman ngaso ana gubug pinggir sawah karo ngenteni udane rada terang. Banjur nerusake gaweyan sing mau lagi digarap.

            Rampung angone maem, banjur padha gendu-gendu rasa. Ngomongake yen padha-padha kangen amarga saking suwene ora ketemu. Awit adohe Surabaya-Kebumen ndadekake Pak dhe lan Bu dhe Tuti ora bali-bali kampung.

Lagi omong-omongan, Sutarman ora sengaja weruh ana slilit ing untune Pak dhene. “Aduh, piye ya anggonku ngelingake marang Pak dhe yen ana slilit. Perkewuh yen diomongke mengko Pak dhe dadi isin. Halah wis pokoke aku kudu ngomongake, sing penting niyatku apik.” Sutarman mbatin.

“Ngapunten Pak dhe.” Karo mesem, Sutarman nyelani.

“Ya, piye Man. Ana apa?” Pak dhe mangsuli.

“Ngapunten sak derengipun, Pak dhe. Menika wonten slilit ing  wajanipun Pak dhe.” Sutarman kanthi kisinan ngacungake tangan nunjuk marang panggonan slilite Pak dhene.

“Walah, ngapunten niki, Pak dhe ora ngerti.” Pipine Pak dhene Sutarman katon abang, nandakake yen nahan isin. Banjur piyambake nutupi tutuke nganggo tangan, rada nunduk karo ngguwang slilite. Sutarman sanajan durung tau omong-omongan karo Pak dhene nanging, dheweke ora isin. Dheweke pancen kendel tur pinter srawung sanajan karo wong sing nembe dikenal. Dene Ibu lan Bu dhene Sutarman nahan guyune karo ngalihake gunemane.